335 Μοίρα Διώξεως Hawker
Hurricane Mk I/Mk II/Mk IIB/Mk IIC
Γεννήθηκε το 1917 στη Ναύπακτο.
Τον Οκτώβριο του 1937 κατατάχθηκε στο Τμήμα Αξιωματικών της Σχολής Αεροπορίας. Αποφοίτησε τον Αύγουστο του 1940 με τον βαθμό του Ανθυποσμηναγού και πτυχίο χειριστή και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου πήγε στη Μέση Ανατολή και τοποθετήθηκε στην 335 Μοίρα Διώξεως, όπου συνέχισε την πολεμική του δράση.
Σκοτώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1941 κατά τη διάρκεια νυχτερινής εκπαιδευτικής πτήσεως λόγω προσκρούσεως στο έδαφος και αναφλέξεως του αεροσκάφους του, τύπου Hurricane της 335 Μοίρας έξω από το αεροδρόμιο Αγίου Ιωάννου της Παλαιστίνης (κοντά στη Χάϊφα).
Τρεις ημέρες αργότερα, στις 10 του μήνα, θα έχει το επόμενο θανατηφόρο ατύχημα. Η σχετική αναφορά στο Βιβλίο της Μοίρας είναι:
«Ο Αρ. 131 (προφανώς ο Αριθμός Μητρώου του) Ανθυποσμηναγός Πλαστήρας Φ. συνετρίβη κοντά στο πεδίο προσγείωσης του St. Jean αμέσως μετά την απογείωση σε άσκηση νυκτερινής πτήσης και σκοτώθηκε ακαριαίως και το αεροσκάφος Ζ. 4099 καταστράφηκε τελείως».
Ο θάνατος του Πλαστήρα, που συνέβη παρουσία όλου σχεδόν του προσωπικού της Μοίρας, είχε σοβαρή επίδραση στους υπόλοιπους χειριστές. Ο πτέραρχος Η. Καρταλαμάκης μας δίνει μια πολύ ζωντανή εξιστόρηση που αξίζει να την παρακολουθήσουμε.
«10 Δεκεμβρίου. Τα σύννεφα σκεπάζουν τα γύρω βουνά στα 2000' και δε φαίνεται κανένα σημάδι φωτεινό στον ορίζοντα. Απ' τ' απόγευμα ο καιρός έχει μεταβληθεί, κι' έχει περάσει μια βαρομετρική ύφεση που έχει ανεβάσει τα υψόμετρα κατά 500 πόδια. Δύο αεροπλάνα έτοιμα στο διάδρομο να πετάξουν. Πρώτος ο Ανθ/γός Πλαστήρας, που μόλις δέθηκε σφιχτά, ξεκίνησε για απογείωση σε δυτική κατεύθυνση. Φουλάρει τη μηχανή του, και καθώς τα 1000 άλογα μουγκρίζουν -τόση είναι η ιπποδύναμη της μηχανής του "Χαρικέιν" – η προπέλα γυρνά λυσσασμένη σηκώνοντας νερά απ' το πλημμυρισμένο διάδρομο, ενώ τα φώτα πλεύσης του αεροπλάνου – πράσινο, κόκκινο και άσπρο – καθώς χάνεται στο βάθος του διαδρόμου, καθρεφτίζονται παιχνιδίζοντας με τις σταγόνες που τους πετάει η προπέλα, σαν βιδώνεται στο Παλαιστινέζικο ξεροβόρι.
Όλοι οι χειριστές, και η ομοχειρία μηχανικών κοντά στο Διοικητή τους, με τα χέρια στις χοντρές φόρμες, κολλημένοι δίπλα στη μηχανή του προβολέα – που δουλεύει ακατάπαυστα περισσότερο για να τους θερμαίνει, και σ' επιφυλακή για να φωτίσει κατά την προσγείωση – παρακολουθούν την απογείωση του συναδέλφου τους, μια απογείωση όμως που θα είναι και η τελευταία του Φίλιππα Πλαστήρα Καθώς το "Χαρικέιν" ξεκόλλησε απ' το διάδρομο κι άρχισε να παίρνει ύψος, άφηνε για σημάδι της παρουσίας του, το άσπρο φως της ουράς του. Το παρακολουθούσα για να δώσω πράσινο φως στο επόμενο αεροπλάνο που έπαιρνε θέση ν' απογειωθεί. Ξαφνικά τα μάτια μας καρφωμένα στο βάθος του ορίζοντα, παρακολουθούν με κρατημένη αναπνοή την τροχιά του θανάτου που διαγράφει το άσπρο φως και μαζί του όλο το αεροπλάνο. Μια καμπύλη που το ένα σκέλος της μοιραία κόβει κάθετα το έδαφος είναι η τροχιά της. Λίγα δευτερόλεπτα αγωνίας, και μια τρομερή κιτρινοκόκκινη λάμψη καταυγάζει όλη την περιοχή σαν μια εκθαμβωτική αστραπή που πήρε τον Φίλιππα στην αγκαλιά της.
Ήταν ο καλύτερος μου, ο μοναδικός μου φίλος. Από τότε δεν μου 'μείναν δάκρυα για συνάδελφο, και δέχομαι – δέχτηκα πάρα πολλές φορές – τις απώλειες των συναδέλφων σαν κάτι φυσικό...
... Μα να! o Διοικητής της Μοίρας Επ/γός Βαρβαρέσος, με καταφανή συγκίνηση και αμίλητος, σκαρφαλώνει στο άλλο αεροπλάνο που ήταν έτοιμο, κι' αφού δένεται, βάζει σε λειτουργία τη μηχανή του. Όλοι μας καταλαβαίνουμε την πράξη του, θα ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει το ηθικό των χειριστών του. Τον πλησιάζω και του λέω να διορθώσει το υψόμετρο του, που έδειχνε τα 500' λάθος. Είχαμε σχεδόν καταλάβει από τι έπεσε ο προηγούμενος.»
Σε μας, μετά από αυτήν την τόσο ζωντανή περιγραφή, δε μένει παρά να προσθέσουμε ότι η πτήση εκείνη του Βαρβαρέσου, αρκετά περιπετειώδης, αποκατέστησε το κλονισμένο ηθικό των χειριστών και εδραίωσε την εκτίμηση τους προς το πρόσωπο του. Ο Πλαστήρας τάφηκε στη Χάιφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου